Recensie: Mijn zus woont op de schoorsteenmantel

 

Titel: Mijn zus woont op de schoorsteenmantel

Auteur: Annabel Pitcher

Uitgever:  Mistral

Jaar van uitgave: 2011

Bladzijden:  239

ISBN: 9789049924430

 

Jamie is vijf als zijn zus Rose door een terroristische aanslag om het leven komt. Zelf kan hij zich er weinig van herinneren, maar het leven van het gezin staat sindsdien op zijn kop. Jamies vader probeert zijn verdriet weg te drinken, zijn moeder heeft haar gezin verlaten en Jasmine, Rose’ tweelingzus, lijdt aan anorexia. Jamie lijkt als enige gewoon door te leven. Hij gaat naar school, maakt zijn huiswerk en vindt veel steun bij zijn kat Roger. Maar het vertrek van zijn moeder, alweer eenenzeventig dagen geleden, valt hem zwaar.

Hoewel zijn vader moslims haat sinds Rose’ dood, raakt Jamie toch bevriend met de islamitische Sunya, het nieuwe meisje op zijn school. Dan gebeurt er iets waardoor hun prille vriendschap op de proef wordt gesteld en neemt Jamies leven een wending waarop hij nooit meer had durven hopen.

Mijn zus woont op de schoorsteenmantel lees je vanuit het perspectief van Jamie, een jongen die nog erg jong is en toch al met veel (culturele) problemen te maken heeft. Het boek ontroert erg door de gedachtes van Jamie. Hij weet niet goed wie hij nu eigenlijk moet geloven, zijn vader of zijn juf of niemand, maar hij kiest uiteindelijk om van alles een beetje te doen, waardoor hij zelf uiteindelijk wéér niet weet wat hij moet. Maar ondanks alle moeilijke situaties die in Jamies omgeving ontstaan, blijft hij doen wat hij zelf het belangrijkste vindt en zoekt alles zelf uit.

In het boek worden ruimtes en mensen uitgebreid beschreven. Ik heb hierdoor een goed beeld van de situatie gekregen maar toch nog wel zo dat ik mijn eigen invulling er ook aan kan geven. Zoals het shirt dat Jamie aanhoudt totdat hij zijn moeder weer tegenkomt omdat hij denkt dat zij het shirt graag wil zien, dat wel vaak genoemd wordt maar eigenlijk nooit precies beschreven wordt. Personen, zoals bijvoorbeeld Sunya, zijn duidelijke types en in het verhaal worden alle personen met elkaar verbonden: wat vinden ze van elkaar en hoe lijken ze wel/niet op elkaar. Zo blijf je tijdens het lezen telkens het verband zoeken en vinden tussen beide.

Dit boek heeft iets moois waardoor je maar blijft lezen. Het einde lijkt steeds te komen maar de gebeurtenissen stapelen zich maar op, maar toch vliegen de bladzijdes toch voorbij. Er komen en gaan personen in het verhaal, maar toch blijft er een vast groepje. Naast een van zijn tweelingzussen, gebeurt er ook nog wat met zijn kat, waar ik trouwens als enige in het verhaal erg om gehuild heb. Alles wat gebeurt in het boek is interessant en zorgt ervoor dat je wel door wil blijven lezen. Het enige wat mij tegenviel is dat sommige dingen die in het boek spelen aan het einde niet helemaal opgelost/uitgepraat zijn, terwijl het boek zo eindigt alsof alles weer goed is.

Dit prachtige boek raad ik iedereen aan. Ik geef het een 7/10.