Titel: Hersenschimmen
Auteur: Bernlef
Uitgever: Querido
Jaar van uitgave: 2007
Bladzijden: 181
ISBN: 9789021453194
Maarten Klein, de gepensioneerde hoofdpersoon van Hersenschimmen, verliest langzaam maar zeker zijn greep op de werkelijkheid. Hij kan heden en verleden niet meer onderscheiden, wil plotseling weer naar zijn werk en ziet zijn echtgenote voor een vreemde aan. ' Achter me in de deuropening staat een vrouw. Haar bruine haar valt met een lok schoon naar rechts over haar voorhoofd. [...] Ze houdt me in de gaten.' Meer dan een verhaal over dementie is Hersenschimmen een liefdesgeschiedenis, met een onvermijdelijk tragisch einde.
Hersenschimmen is een van de beste boeken die ik gelezen heb. Het is erg bijzonder om door een boek te zien hoe dementie echt in je kan zitten. Door dit verhaal krijg je zelfs de indruk dat je precies gelooft wat Maarten, de hoofdpersoon, zegt: je gelooft ook niet dat hij iets gedaan heeft wat gevolgen heeft gehad voor zijn omgeving.
In dit boek volg je het leven van Maarten, die langzamerhand steeds meer dingen gaat vergeten. Toen ik dit voor het eerst hoorde kon ik me niet voorstellen dat het verhaal zo in me kon gaan zitten. Wanneer ik het boek pakte, legde ik het niet weg voordat ik steeds een heleboel bladzijdes gelezen had. Dit komt mede doordat er geen hoofdstukindeling in zit en ik er nogal aan gewend ben om per hoofdstuk te lezen, maar in dit geval vind ik deze vorm erg bij het boek passen. Je kúnt niet op een bepaald moment stoppen want er is geen stop in zijn ritme waar je even een kleine 'pauze' kunt inlassen.
De gebeurtenissen die voorkomen zijn erg alledaags. Dat maakt het des te gevoeliger voor de persoon diender leest, want je herkent zijn situatie en denkt eerst dat dit nooit bij iemand uit je eigen omgeving zal gebeuren, maar omdat Maarten zo'n alledaags mens is, met zijn kantoorbaan, zijn lieve hond en vrouw die altijd voor hem gezorgd heeft, komt de dementie echt aan, en je ziet dat het menselijk is. Het kan iedereen overkomen. Dit boek is echt het nadenken waard.
Ik geef het boek een 9/10.
Ik vond het verhaal van Maarten zeer schrijnend, maar ook zeer mooi. De eerste vormen van dementie die bij hem opkomen zijn zeer subtiel en ongevaarlijk, maar naarmate het verhaal vordert, wordt Maarten vergeetachtiger en wordt het ook veel gevaarlijker om hem alleen thuis te laten, daarom vraagt Vera een jongmeisje om haar te helpen. Ik vind dit stuk zeer interessant omdat Maarten hierdoor een nieuwe impuls krijgt, hij vergeet constant wie het nieuwe meisje is en ook denkt hij even dat het zijn dochter is, wat voor een genante situatie zorgt die hij zelf niet beseft. Het enige dat mij stoorde aan het boek was dat de auteur alleen de visie van Maarten toonde. Ik had ook zeer graag eens de visie van Vera gezien, hoe zij Maarten elke dag chteruit ziet gaan en hoe ze hem probeert te helpen. Over het algemeen vind ik het een zeer goed boek, op het vertelperspectief na, en leest het zeer vlot.
BeantwoordenVerwijderen